jueves, enero 31, 2008

Otra de médicos

Mi médico me ha confirmado que un bichillo se ha apoderado de mí. Es Rey y Señor de la flora intestinal, estomacal y de todo lo que se encuentre por su camino.

Pues menuda semanita me está dando. Esta mañana ha sido la gota que colma el vaso. El muy capullo ha debido de estar corriendo un maratón por ahí dentro por que no paraba de retorcerme y sentir escalofríos. Me dolía hasta cuando andaba. Así que he pasado la mañana trabajando, aguantando a ese okupa maldito, y a las 14.00 h. le he dicho a mi jefe que no aguantaba el dolor.

Total, que con mis retorcijones me he ido a la calle (una gitana me ha parado para venderme unos mecheros. Le he dicho que no –básicamente porque no podía conmigo misma– y ella, erre que erre. Vamos, que hasta que no le dicho que estaba enferma y que iba al médico no me ha dejado en paz... en fin).

El doctor me ha dicho que, efectivamente, hay un virus y que lo he pillado, pero que además, tengo que vaciar mis intestinos. Y eso me está matando (obvio, esto no es literal...)

Por cierto. Siguiendo la estela que abrió Isca, quiero que el día que me muera suene No Surprises mientras que los que os juntéis haceis volar avioncitos de papel llenos de buenos deseos para vosotros. Ya es oficial. (La idea la copié del gran Sr. del Toro... que tanto me hizo llorar aquel día... :) Me dejas plagiarte, verdad?)

Espero que mañana vuelva a ser persona. Sobre todo porque por la noche quiero disfrutar del concierto de Kusturica. :D
Y el sábado disfrazarme... de payaso quizá?

Sed felices! (Y evacuad!) JaJa

Etiquetas: , ,

miércoles, enero 30, 2008

¿Un día cualquiera?

8.40. Salgo de mi casa de camino al metro. Lo cojo por los pelos. Está hasta arriba, como siempre a esas horas. Y tarda casi media hora en recorrer cuatro estaciones. Metro de Madrid Vuela. Llego tarde y cabreada a mi nuevo trabajo.

Paso la mañana rastreando el ciberespacio en busca de ciberamigos. Y cibertemas. Me entretengo. Me gusta buscar posibles temas amenos y divertidos.

Recibo una llamada de una ex jefa. Ahora no puedo. Estoy trabajando, luego te llamo.

Como, desganada, media ensalada y un par de filetes de lomo (llevo días sin tener hambre -y con algo extraño en mi estomago-, yo, de naturaleza hambrienta).

Bajo a tomar un café. Vuelvo enseguida, digo. Pero menuda... Aprovecho para llamar al dermatólogo (el enésimo que visitaré en mi vida a ver si me da una solución a mi extremadamente sensible piel... supongo que tan extremadamente sensible como lo que cubre).

Marco: 91 708 ** **. Nuestros operadores están ocupados le recordamos que el número de citación es el 902 51 ** **. Vuelvo a insistir, después de más de cinco minutos colgada me cuelgan. Pruebo en el 902 y más de lo mismo. Llamo al 91 por fin me coge una chica y después de darme cita me dice: A! Pero tu quieres el de Argüelles, no? Te cancelo la cita, tienes que llamar a este número 91 44 ** **.

Llamo. Y ahí me dicen que no es ahí, que llame al 902 50 ** **. Buf! Vuelvo a llamar (ha pasado casi media hora desde que bajé a por el café). Y en el 902 me coge otra chica: Hola, quiero coger hora con el dermatólogo, le digo. ¿Tú acabas de llamar hace un rato no? Es posible, pero me han dicho que llame a este otro número. No me lo puedo creer, contesta. Llama a este otro 91 594 ** **, que es más directo. Obviamente, cuando he llamado a las siete y pico de la tarde ya no había ni cristofer al otro lado de la línea. Lo jodido (¿?) es que ni me he cabreado.

Llamo a E., mi ex jefa, que le había dicho que le llamaba a la hora de comer y no me ha dado tiempo. Me dice que me llamaba para ofrecerme trabajo, unas colaboraciones en la Agencia EFE, cubriendo las notis del Ayuntamiento. Pues si me hubieses llamado la semana pasada... (De todas formas, -esto no se lo he dicho- la verdad es que no me interesa demasiado porque los políticos me dan bastante por el culo...)

En fin... que día más raro.


Technorati Profile

Etiquetas: , ,

martes, enero 29, 2008

Ilusa

Soy una ilusa.

Pensaba que estaba mejor, pero siento un bichillo todavía runruneando por mis entrañas. Quiero que se manifieste de una vez o se largue para siempre. Pero que no me tenga en esta incertidumbre de si voy a tener que salir corriendo para el baño cada media hora. ¡Carajo!

Etiquetas:

domingo, enero 27, 2008

Cada media hora

Mil duendes traviesos juegan al rugby en mi cabeza. Una víbora campa a sus anchas por mi intestino y la niña del exorcista me hace vomitar a cada rato.

Cien luchadores de sumo me han tirado de la cama durante la noche. Intento recuperar fuerzas en este domingo soleado. Para empezar bien el lunes.

Necesito que alguien me devuelva la energía que me han chupado.

Siempre me pongo enferma los sábados.

Reflexión:
¿Por qué las dos últimas veces (en menos de un mes) que me he puesto enferma era sábado?

Todavía me duele todo el cuerpo pero parece que no tengo que correr al baño cada media hora...

¡Me voy a la calle! (A ver si me da un poco el sol y se me quita esta cara de muerta...)

Etiquetas:

jueves, enero 24, 2008

Intensivo de cocina

Llevo toda la semana pululando entre cocineros, que no entre fogones. Desde que yo soy la única que me pongo horarios en mis días de ociosidad, me puedo permitir lujos como el de asistir a Madrid Fusión (dicen que es el congreso internacional de gastronomía más importante del mundo).

S. me ha preguntado hoy, sorprendido (intuyo) si voy a trabajar. No. Voy por placer. Así, a primera vista, puede sonar un poco friki que pase más de 14 horas al día entre cocineros. Lo es, pero como todo, tiene una explicación.

Mi tío es cocinero (pero no voy a revelar su nombre). Desde pequeña he estado rodeada de gente que sabe apreciar la buena cocina. Así que algo se me ha pegado. Y sí, me gusta que me cocinen, pero también me gusta cocinar.

Total, que hoy es mi segundo día intensivo de cocina (mañana termina para alegría de algunos. Yo me quedaré con más ganas, seguro). He visto cosas buenas y malas (no quiero ahondar, pero para que os hagáis una idea: la acreditación cuesta 590 euracos –que yo no he pagado, por supuesto. me negaba rotundamente–; cada metro cuadrado de stand, dicen, cuesta 3.000 euros; cada ponencia está patrocinada por una marca distinta –hay más de diez al día–, además de los patrocinadores oficiales del evento... y los cocineros, que algunos dan más de dos charlas –con el trabajo de semanas y dinero que supone preparar una ponencia–... no ven un miserable céntimo). Por eso, prefiero contaros las cosas buenas.

He visto una ponencia de Ferran Adrià (considerado el mejor cocinero del mundo de la actuliadad): técnicas y nombres para mí desconocidos que luego he visto repetir a uno detrás de otro. Simplemente increíble y sé que no lo ha dado todo. He comido con Heston Blumenthal (navegad un poco, no lo voy a dar todo hecho). He conocido a Hasier Etxeberria (gran escritor vasco. Desgraciadamente, al escribir en euskera, apenas hay información en castellano sobre él), que junto con David de Jorge (muy grande trambién) han aprovechado una ponencia entorno a los blogs gastronómicos para poner en su sitio a más de un cerdo que nunca saldrá del armario y para presentar recetania (muy práctico, por cierto). No os perdáis su siguiente post que, si ha sido como su manifiesto de hoy, no os dejará indiferentes (sólo os adelanto que he llorado de risa y comparto hasta la última coma de lo que han reivindicado).

Total, (que son las tres de la mañana, y ya no puedo hilar) que estoy aprendiendo, viendo, escuchando, observando, entendiendo, asintiendo, criticando (algo de criterio tengo)... muchísimo. Comiendo no tanto. Estos congresos es lo que tienen.

Se avecinan cambios en mi vida... prometo que pronto me volveré a descalzar en la hierba y divagaré sobre melodías, espirales, nómadas, pies desnudos, entes y demás...

Necesitaba descargar. Gracias.

Etiquetas: ,

martes, enero 22, 2008

Autoplagio

(Rescatado, liberado de un cajón... de hace, por lo menos ocho años ya, sin editar...)

Siento cerca la lejanía.
El mundo es tan pequeño de repente,
que me ahoga,
que consume todo mi oxígeno,
y el cielo lo siento cada vez más cerca.

Noto como el calor corre por mis venas
y como el sudor frío se apodera de mis manos,
como se me cierran los ojos de rabia
y se encoge mi cuerpo...
de miedo.

Me paralizo.

Las miradas me comen. Me miran. Me controlan.
El odio me invade, se apodera de mí.

Desconecto.

Soy una pluma que sube al cielo.
Vuelo entre nubes, entre los pájaros,
y la lluvia me moja. Pero no me molesta
Es placentera.

Una luz me ciega
sin dañarme me dirige en mi camino.

Vida de recuerdos
futuro de emociones
hoguera de observadores.

La húmeda hierba se pierde entre mis pies descalzos
y bailo bajo la lluna llena
al son de la música de la eternidad.

Las estrellas me acompañan
y soy una lágrima.

Etiquetas: ,

domingo, enero 20, 2008

Gu beti pozez!



El vídeo es un poco largo, pero no he visto ninguno que refleje mejor lo que es la Tamborrada...

Etiquetas:

sábado, enero 19, 2008

Hello Seahorse

Y una propina, de la mano de mi amigo G.

Hello Seahorse
... sí, son mexicanos!

Etiquetas:

viernes, enero 18, 2008

Me inquietan las entrañas

Las palabras han abandonado mi cabeza en huelga.
Hoy, desconozco la manera de esbozar las imágenes que me bombardean. Sólo veo música...

Y me hace llorar...



ABRÁZAME

Cuando la copa de los sueños está vacía
Y miles de abejas jugando en las tripas me roban las noches

No me dejes solo, que ahora soy tan pequeño
Y cuando despierto de una pesadilla, nada cambia
Todo sigue igual

Abrázame, abrázame... Y no me digas nada
Que esta tristeza no me abandona,
y este miedo duele más
Abrázame, abrázame

Como una noche de invierno en Noruega
Un manto de escarcha, un corazón desnudo
Tortura de vida

No me dejes solo, que ahora soy tan pequeño
Y cuando despierto de una pesadilla nada cambia
Todo sigue igual

Abrázame, abrázame... Y no me digas nada
Que esta tristeza no me abandona,
y este miedo duele más


Abrázame, abrázame... Y no me digas nada
Que esta tristeza no me abandona,
y este miedo duele más
Abrázame, abrázame...

De la mano de Francis de Doctor Deseo y Aiora Renteria de Zea Mays. Me inquietan las entrañas.

Etiquetas:

martes, enero 15, 2008

Fragmentos

16.03.06 VIDEOJUEGO

Ella miraba el mapa. Miraba el mapa y se imaginaba adentrada en él. Vagando sin rumbo por sus calles grises, ahora azules y rosas. O antes azules y rosas, ahora grises quizá. Había pasado tanto tiempo, a lo mejor no el suficiente, o seguramente no tanto como ella a veces pensaba. Y no tenía que hacer grandes ejercicios, esfuerzos, para visualizarse cenitalmente, como en un videojuego, vagando por Bolivar, por Juarez.

10.01.06 BURBUJA

Y esta burbuja que me somete, que me tiene engatusada, embrujada. He pasado mi vida soñando. Soñando con la vida también. Soñando en todo momento y sin sueños para vivir.

12.03.06 EN EL BALCÓN

Encarcelanda en la balcón miraba a la calle. Se dejaba arropar por el calor del sol de mediodía. Miraba a la calle sin apenas ver. El vacío de su estómago la dominaba y ensimismaba. Le dolían el vacío de su estómago y el de su corazón. Se sentía desalmada e incapacitada para llorar. Se había secado para siempre. Y su dolor iba a vivir encerrado en sus entrañas, pegado, incrustado de por vida.

Vió una cara conocida qe se acercaba de frente, hacia ella, intentando no ser descubierto. Ella fumó de su cigarro. Él la vió y mordió un tomate que sacó de la bolsa que traía del mercado del domingo.

Los hombros al descubierto eran acariciados por el sol, pero su corazón derramaba dolor seco. Que subía y bajaba sin encontrar la salida, las cosquillas. Una búsqueda que nunca ha estado inactiva. Se desgañita.



Suena en su cabecita. La misma canción que en los atardeceres madrileños, encerrada en el balcón, y mientras los pájaros revoloteaban llevados por la inercia, ella ponía al máximo volúmen que permitía el aparato para que la gente buscara de donde venía la canción. Sólo para poder sonreir a los desconocidos. Que caminaban por su calle. En la que sonaba una canción que la hace un poco feliz hasta que la melodía desaparece.

"No rías más sin ganas, no sufras más, no calles..."

Etiquetas: , , ,

lunes, enero 14, 2008

Mierda de Letanías

“Construye tu felicidad y sé egoísta. Ellos seguirán siendo indios o negros. Esa moda de las oenegés sólo sirve para que unos pocos se enriquezcan. Lucha por tu hipotética familia, que ya te tocará pronto. ¡Créate un futuro! ¡Con lo que hemos invertido en ti! ¡Céntrate en tu carrera profesional!”

A partir de ahí ella dejó de escuchar el zumbido al otro lado del teléfono. Esa letanía ya se la conocía. Y no podía evitar que las lágrimas le cayeran a borbotones por su mejilla. Mientras, callada, esperaba a colgar.

“¡¿Qué te vas a ir con las FARC?! ¿A América Latina? ¡Ya sabes que eso no me gusta un pelo! ¡Cada sitio es peor! Ellos seguirán siendo indios o negros, da igual lo que tú hagas…

Pero yo respetaré siempre tu decisión. Es tu vida.”

(Mierda de mundo. Mierda de gente. Mierda de ilusiones. Mierda de egoístas. Mierda de sociedad. Mierda de futuro. Mierda. Mierda. Y mierda.)

Escuchando Placebo (atentos a la ironía)

Etiquetas: , ,

domingo, enero 13, 2008

Frechies...

Mega post (va junto)

Discoteque.

Reencuentro. Cena,
Luces... bailables,
La vida es un carnaval...

Me encantan mis tenis
Son super gracisos
¡Y qué!
No se llevan ¡y qué!

Oye, me estas plagiando
¡y qué!

¿Sabes que leo tu blog, no?
Sobre todo me meto cuando sé que estas de vacaciones

¿Sabes que te estas pasando, no?

Tus multiples seguidores que son Iscariot y poco más

Se van a enterar...

Yo me callo...

He dicho ya me callo, no yo me callo...

AJAJAJAJAJJAJAJA (Ella se intenta hacer un porro)

Eso no lo dices, ¿no? Que la has cagado escribiendo ("escribiendo" con v, ahí, eso ponlo cabrona...)

Joe, si alguien lee ese post, se va a quedar loco...

Me termino este porro de los huevo....

Yo que soy tu musa, ¿o que?
Ya estas cambiando el orden de los factores, manipulando el orden de los factores...

Le van a dar por culo a Snow Patrol...

Se acabó...


(Ella no quiere decir nada más, tiene miedo a que todo sea transcrito)

Si tiene miedo, una polla, le toca los cojones...

¡Dame el puto mechero que tienes ahí!

Deberías poner, en honor a la verdad, que todo esto lo digo con un acento andaluz, marcao...

Estas como unas maracas... además, estas medio en pelotas...

Y el puto Oss no lo abren, e?

Lo de Snow Patrol lo has dicho tú...

Muy Bien, que lo aclares...

Joder tía (no puedo escribir... me descojono...)

(Menos mal que no fumo... se dice a sí misma la narradora...)

Jajaajajaj

Deberías poner entre comillas lo de menos mal que no fumas..

Esto es el puto Show de Truman.... Y tu eres el calvo ese que está en la Luna..

Y tu eres el calvo ese que está en la luna,,,, ya lo sé,,, por si acaso...

tU Eres Harry,... y yo soy,.. COMO se llama el colega... Truman... no... como se llama el colega,,, Jim Carrey...

Yo te dicho ED HARRIES.. NO NO NO sin la E...
joder.....

Dame por dios....
Puede ser por tu caracter o mi voluntad...

Y de mi no queda nada, me derrito, como un hielo al sol...

Joder...
Uf...

Lo tuyo es una enfermedad

Lo jodido es que con el tiempo no sabremos que ha dicho una, que la otra, que la canción...

Es el mega post

Etiquetas:

viernes, enero 11, 2008

Azkazal gorrien dizdira

Bere azkazal gorriek dizdira berezia zuten. Dizdira eta misterioa.
Ez ziren esku zainduak. Ez, ez ziren. Baina misteriotsuak ziren, oso. Eta sentsualak.

Batez ere sentsualak.

Zigarro bat bere esku misteriotsu eta sentualekin heltzen eta ahora eramaten zuenean, nik, eroriko zelakoan, nere eskuak luzatzeko tentazio izugarria sentitzen nuen. Bera babesteko tentazio izugarria.

Baina ez.
Hauskorra zirudien arren emakume indartsua zela ulertu nuen beranduago. Eta bere eskuak misteriotsu eta sentsualak ziren.

Harira.

Mahaia berdinean esertzen zen beti, bere eguzkitako betaurreko handiegi horietatik ibiltariei begira. Bere ile luzea koleta baten bildurik.

Eguzkitsu ala euritsu izan arren.

Bere akeit amerikarra izotzarekin pixkanaka edaten zuen bitartean.
Bero ala hotz egin arren.

Bere gorriz margotutako esku misteriotsu eta sentsualekin beirazko edalontzia ahorantz geldo, baina ziur, zeraman bitartean.

(Beti zegoen pentsakor. Bere betaurrekoekin babesturik pentsakor. Bere ile luzea koleta batean bildurik pentsakor.)

Eta ni beti berari begira, zer pentsatzen zuen inoiz asmatuko ote nuen zain. Beti dudaz gainezka.

Eta egun hartan ohartu nintzen. Inoiz gertatuko ez zena, nere uste guztiak suntsituz, gertatu zenean. Betaurrekoak erantzi zituen apirileko egun eguzkitsu hartan.

Egun konkretu hartan ohartu nintzen berarekin ezkontzea lortzen ez banuela, Heriok eramango ninduen eguna harte malenkoniari kateaturik sobrebizitzera kondenaturik, zirgorturik, izango nintzela.

Gaua egun egiten ari zen une hartan agertu zen nire bizkarretik nigana, nirekin, solastera. Ez dut oroitzen zer esan zidan, ziurrenik berak ere ez. Baina segituan ginen nere autoruntz. Bere etxeruntz. Bere oheruntz. (Ez dut oroitzen zer esan esan zidan. Ziurrenik berak ere ez.) Ni itsu nengoen. Eta bero.

Ordundik beti dudaz gainezka nabil. Bere esku misteriotsu eta sentsualak nere esku indartsuek biltzen dituzten bitartean. Baina berriro deituko du gorriz margotutako esku misteriotsu eta sentualeko emakumeak.

Etiquetas:

jueves, enero 10, 2008

La mía ya no es lo que fue ayer...



He llegado a casa. He encendido el iTunes, ha sonado esta canción. Y me he dado cuenta de que hoy me siento un poco así.

Día de reecuentros: con J., T., D., Ch., L. y MJ...

La mía no es lo que fue ayer... Hoy vuelvo a reinventarme...
Está siendo un bonito día, de cosas simples.

Etiquetas: ,

Misivas/Misiles

"Cuando yo me muera,
me subiré a un avión
y echaré un montón de cartas,
desde el cielo,
para que caigan hasta vosotros"

Me dijo, muy sereno, este verano. Yo sentada en el suelo; él, a mi lado en un sillón en el jardín.

Y movía los dedos de su mano arrugada (y de pellejos elásticos como los de su abuela), apuntando al cielo, indicándome cómo caerían sus/nuestras cartas. Misivas/Misiles.

"Voy a por agua", pude balbucear.
Y al llegar a la cocina explotó mi llanto.

Etiquetas: , ,

miércoles, enero 09, 2008

Inocencia ininterrumpida

"Es como en el amor, todo se descompone", me dice J. desde el otro lado del mensajero.

Y a mi, en mi inocencia ininterrumpida, me cuesta creer que sea así.

El año empieza con cosas que acaban... acabó mi curro, parece que la amistad entre ellos acaba, que N. está acabando...

"Puede ser que este sea el último concierto de N. que veas en tu vida. No podemos alargar esto más", me ha dicho hoy J. (otro J.). "Lo sé, pero no quiero oirlo", le he contestado... En mi afán de creer que si no mencionas algo, si no lo dices en voz alta, no existe... inocencia ininterrumpida

"Es como un topo, se quiere comer todo lo que encuentra"...

...

Etiquetas: ,

martes, enero 08, 2008

Concierto por Mozambique

Hoy toca Gelo (autor de grandes canciones como Nube de humo blanco) en el Costello (Caballero de Gracia, 10. Metro Gran Vía). A partir de las 20.00 h.

El objetivo: que P. tenga dinero suficiente para irse a Mozambique a hacer que los nativos sean un poco más... ¿felices?

No tendrá desperdicio. Yo allí estaré.

Etiquetas:

sábado, enero 05, 2008

Seré fuerte...



Gracias Jorge París. Seré fuerte ;)

Etiquetas: , ,